Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/136

122JÓZEF WEYSSENHOFF

 — A! witam pana. Cóżeście wy, na Boga, wyprawiali w tem Ustroniu? Trzeba to jakoś zamaskować, bo całe miasto się trzęsie. Trzeba się porozumieć i opowiadać jedną złagodzoną wersję. Opowiedz mi pan pokrótce, co tam było?
 — Nic nie było. Zjedliśmy obiad. Szczegóły doda pani Odęcka, z którą od godziny o tem gadam.
 I brałem już za klamkę, kiedy Łatacki osadził mnie na miejscu jednem ciekawem słowem:
 — No, a te włosy?
 — Co?
 — Opowiadają, że mierzyliście, kto ma dłuższe włosy, pani Eliza, czy Darnowska...
 — I pan wierzy temu?
 — Jakże nie mam wierzyć, skoro wszyscy mówią.
 — W takim razie do widzenia panu.
 Łatwo powiedzieć do widzenia Łatackiemu, ale nie wieści gminnej, czyhającej z każdej znajomej twarzy w formie zapytania, oburzenia lub cichej nagany. Kiedym nad tem rozmyślał, spotkałem nagle w bramie Podfilipskiego i rzuciłem się ku niemu:
 — Ach, panie Zygmuncie, żeby pan wiedział, co rozpowiadają o naszem Ustroniu! Trzeba tu coś poradzić, — pan wynajdzie sposób.
 Podfilipski był poważny. Nachylił trochę głowę, i, oparty o laskę, rzekł:
 — Trudno tu poradzić. Stało się. Ja zawsze mówiłem, że takie licencje mogą się nie udać, zwłaszcza w Warszawie.