Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/145

ŻYWOT I MYŚLI PODFILIPSKIEGO131

historję, w którą zamieszane są już tylko osoby dla pani obojętne.
 — Ach tak — odrzekła — te panie są mi obojętne. Nie znam ich, nie chcę znać, ani nawet nie mogę — ale to właśnie...
 — Co: właśnie?
 — Czy, żebym je znała, to byłby już skandal?
 — Któż to mówi!
 Zarumieniła się, jak wiśnia; przez oczy jej przeszedł najprzód pewien odcień urażonej dumy, a potem wielka żałość.
 — Są tacy, którzy mówią, że ja tam byłam.
 — Moja pani! O kim tam nie mówiono, że był. Przecie miał być i Łatacki. Zresztą, gdy kto się bawi kłamstwem, wymyśli byle co, stosownie do płodności swej wyobraźni. O tamtych paniach także opowiadano niestworzone rzeczy...
 — Ale o mnie tylko tyle, że byłam — i to już miało znieważyć całe towarzystwo? Więc cóż o mnie mówią? Więc za kogóż mnie mają?
 — Proszę pani, nikt porządny, nikt ze znajomych pani... — zacząłem mówić, ale mi przerwała:
 — Owszem, mówili o tem i porządni ludzie... Więc do tego już doszło?
 Zakryła twarz rękoma i, głośno łkając, wybiegła do drugiego pokoju.
 Szczerze mi się jej żal zrobiło. Chodząc po salonie w oczekiwaniu jej powrotu, myślałem: co ja jej po-