Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/148

134JÓZEF WEYSSENHOFF

 Przerwała i przeszła do innej treści. Stwierdziłem tę maleńką próbę dyplomacji.
 — A! mówił mi Fred Zbarazki, że mogłabym zostać aktorką — rzekła dużo weselej.
 — Jakież role wybrałaby sobie pani?
 — Wszystkie, gdzie potrzeba jako tako wyglądać.
 — O tem nie wątpię, że wyglądałaby pani doskonale, ale nie sądzę, żeby to był pomysł szczęśliwy. Położenie pani towarzyskie stałoby się jeszcze trudniejszem.
 — O, ja tylko mówię żartem, przecie nie biorę na serjo rad Zbarazkiego. On wiecznie żartuje, czasem nawet zanadto — i żeby nie ta wielka przyjaźń jego z panem Zygmuntem...
 Chciała znów przerwać, ale tym razem nie wytrzymała i dokończyła zdanie prędko:
 — ...nie przyjmowałabym go wcale.
 — A dlaczegóż pani jeździ z nim po mieście?
 — Ach, panie — to już tak weszło w zwyczaj, że czego nie wolno z innymi, wolno ze Zbarazkim.
 — Ale nie trzeba z nim jeździć, kochana pani, bo z tego powstają plotki.
 — Prawda, ma pan rację.
 — I nie trzeba stawać przy rogatce Belwederskiej.
 — Poznaliście mnie?
 — Nietylko my, ale cała Warszawa. Pan Łatacki był pewnie także na corso i skombinował, że pani pojechała do Ustronia.
 — Chciałam tylko widzieć, kto pojedzie do Ustronia, bo mi Zbarazki mówił, że pan Zygmunt urządza tam