Strona:PL Józef Weyssenhoff - Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego.djvu/188

174JÓZEF WEYSSENHOFF

 Zdumieliśmy się.
 Delicki ścisnął nóż, leżący na stole, i pobladł.
 Wtem ktoś przyskoczył do Kołczanowicza:
 — Panie Benedykcie! zmiłuj się, miejże wzgląd na uroczystość dnia i miejsca!
 — A w imię Ojca i Syna i Ducha świętego! — przeżegnał się Kołczanowicz i, obróciwszy z miejsca, gwałtownym, ciężkim krokiem podążył ku wyjściu, wymachując rękami.
 Zajścia tego nie zauważono powszechnie; gwar je zagłuszył. Tylko my, najbliżej siedzący, zapadliśmy w takie milczenie, z którego niewiadomo, kędy uciec. Wybawił nas Podfilipski, rzucając nawpół poważnie, nawpół żartem zdanie:
 — Oto jest dyskusja...
 A zwróciwszy się do Delickiego, któremu twarz drgała nieodgadnionemi poruszeniami, wziął go za łokieć, mówiąc:
 — Urządzimy to.
 W kwadrans potem pan Zygmunt opuścił nas. Pierwej już wyniósł się Delicki, ale czekał na Podfilipskiego w przedpokoju.
 Ja wmieszałem się do innych rozmów.