ustroju społecznego może się odbyć odrazu jakby za dotknięciem różczki czarodziejskiej.
Oni wszak stokroć więcej niż inne odłamy socyalistów uwzględniają duchową, psychiczną stronę człowieka, jego wychowanie, wykorzenienie tysiącznych przesądów, zaszczepienie i rozwój nowych uczuć etycznych, — a to wszystko nie może być dziełem kilku miesięcy lub lat, a nawet jednego pokolenia, choćby nawet zapadły wszędzie dekrety tajnego powszechnego głosowania, choćby nawet władza naczelna przeszła w ręce czwartej klasy...
Anarchiści dążą też etapami do przyszłego ustroju, stopniowo torują doń drogę... ale idą drogą prostą, nie spuszczają z oka swego ideału «znieść wszelką własność i władzę».
Nie myślą, iż cel ten da się osiągnąć drogą pokojową, za pomocą ustępstw i kompromisów...
Walcząc wprost z burżuazyą i rządem — drogą akcyi bezpośredniej — burzą coraz nowe przeszkody, uszczuplają przywileje swych wrogów, coraz więcej zbliżają się do swego ideału nie pacząc go i nie schodząc na manowce.
Dążąc do zniesienia własności i władzy, wszelkiemi siłami i sposobami starają się w człowieku wykorzenić żądzę posiadania i panowania nad bliźnim.
Nie jest bowiem walką o zniesienie własności przenoszenie trzosu z pieniędzmi od Pawła do Gawła. Nie jest walką o zniesienie władzy, gdy się ją odbierze od jednej klasy ludzi a odda innej, skoro się samemu ubiega o urząd, choćby w sejmie warszawskim.
Podwójne jest zadanie wszystkich anarchistów: walka o zniesienie własności i walka o zniesienie władzy.
I socyaliści wszystkich odcieni walczą o zniesienie własności. Skoro jednak łudzą się oni, że przez parla-
