stanowisko, zmniejszyć ich dochody, lub nawet skazać na nędzę i sądy.
Anarchiści-poeci, pieśniarze, myśliciele, pisarze i a tyści wyrażają oburzenie na teraźniejszy ucisk i niedolę.
A najzapaleńsi, pełni ognia młodości, walczą jeszcze groźniej, ostrzejszą bronią — stosownie do chwili i miejsca. Dziś tu urządzają manifestacye uliczne, tam strejk rewolucyjny, jutro rzucą bombę w pałac carski a pojutrze może wysadzą w powietrze prefekturę policyi, hypotekę lub banki.
Oto działalność anarchistów — walka o zniesienie własności i władzy!
Jak zwalczają w Polsce anarchizm?
Czy dla tak wszechstronnej, szeroko pojmowanej walki anarchistów jest jakiś kraj, gdzieby nie było dla niej pola, gdzieby rzucone ziarna nie przyniosły plonu?
Gdziekolwiek istnieje własność prywatna, gdzie kapitalizm zapuszcza korzenie, — tam walka o zniesienie własności jest możliwą, konieczną, niezbędną!
Gdziekolwiek istnieje władza, bez względu na formę, — tam walka o jej zniesienie być może, być musi!...
Trudniej jest bez kwestyi, niebezpieczniej walczyć pod caratem niż w republice francuskiej, ale czyż narodowolcom w Rosyi, czy pierwszym proletaryatczykom w Polsce jeszcze bodaj trudniej nie było?
Niebezpieczeństwo, przeszkody, trudna mozolna droga nie przerażają anarchistów.
Czyż Polska, która w wiekach średnich przodowała niemal cywilizacyi, miałaby dziś być gruntem tak jałowym i skalistym, a Polacy tak nieczuli na ucisk władzy i kapitału, że propaganda anarchistyczna przyjąć się
