ce prawéj bużdygan srebrny lub blachmalowy, lub marcypanowy, kamieniami sadzony; na plecach wisiała skóra lampartowa, adamaszkiem lub atłasem pąsowym podszyta, przez lewe ramię pod prawą pachę wydana klamrą, pozłocistą kameryzowaną, na piersiach za dwie nogi tegoż zwierza spięta; u niektórych kommendantów, zastępował miejsce klamry, jeden duży kosztowny świecący kamień. Na głowie szyszak wysokiemi piórami strusiemi, w grzebienia koguciego formę uszykowanemi natkany, których końce zginały się aż na czoło jeźdca; szyja obojczykiem żelaznym, policzki twarzy takiemiż blachami i broda opatrzone, więcéj na widok nie wystawiały, jak tylko nos, oczy i same wargi miązszym wąsem okryte, a jeszcze u niektórych bywała żelazna blacha wąska i obdłużna, prosto przed nosem
Strona:PL Jędrzej Kitowicz - Opis obyczajów i zwyczajów T2.djvu/171
Ta strona została uwierzytelniona.
