Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/23

 Nieznajomy poruszył się, drgnął, w oczach mu zajaśniała radość, i spytał znowu.
 — Mówisz, że jeszcze są?
 — Jeszcze jest — odpowiedział żyd.
 — Na Zamku?
 — Na Zamku.
 — Jakże ten pan wygląda? — spytał podróżny, — albo może wiecie jak się zowie?
 Żyd poskrobał się w głowę, i rzekł:
 — Nikt nie wié, jak wón się zowie, nawet pan podstarosta nie wié, nawet jego ludzie choć pijane, to nie mówią, tylko gadają, że wielki pan, a wielki pan, i po wszyćkim. A Jasny Pan Wojewoda dał pisanie do Zamku, coby jego przymowali, póki zechce siedzieć i jego bardzo przyjmują.
 — A jakże go ludzie nazywają, nie słyszeliście? — spytał znowu podróżny.
 — Ni —
 Mieszczanin stojący obok, który spoglądał to na żyda, to na podróżnego, uchylił głowy i dodał.
 — Z przyzwoleniem JW. Pana, ja słyszałem, że jego nazywają Starosta.
 — Jakże wygląda?
 — Tak już Starowato, siwy, nos wielki, wąs porządny, duży w sobie —
 — A żona, boć jest i żona?
 — Nie widziałem, — rzekł mieszczanin.
 — A ja widziałem, — zawołał drugi — wyciskając się jednem ramieniem z tłumu.
 Niczego panie, młoda, bladowata, jasne włosy, jeździ z mężem na polowanie, bo to oni tu raz w raz polują —
 — Jeszcze tu z niémi i trzeci jest — rzekł znowu