Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/33

 — On tu był! — zawołał — był, ale uciekł, dziś, tylko co! Jego tu nie ma: gonić, gonić!
 I szybko wychylił się nazad, pominął w sieniach Podstarościego, który się nizko kłaniał, potém jakby namyśliwszy się ku niemu zawrócił.
 — Waćpan mi musisz powiedzieć, gdzie on jest?
 — JW. Wojewoda? — spytał nieporuszony stary — W Wilnie, albo w Różanie. —
 — Nie on, ale ten infamis, Banit, wywołaniec, któregoście tulili i przechowywali, zapewne bez wiedzy Wojewody.
 — I mojéj — odpowiedział Podstarości — Za przeprzeproszeniem W. Miłości, o nikim i o niczém nie powiem. Jeśliby zatém potrzeba było wygodnego noclegu, supplikuję na Zamek, bo gospoda Abraama w rynku, nie wygodna, aedes Palatini nostri otworem stoją podróżnym.
 Widząc że złość i gniew, pogróżki i kłótnia nic nie nadadzą, zmienił zupełnie sposób postępowania Podkomorzy, kazawszy pozostać ludziom swoim w sieniach, sam wszedł do mieszkania Postarościego i zamknąwszy drzwi z hałasem, zawołał zmuszając się do łagodniejszego tonu.
 — Posłuchaj mnie waść, mów prawdę. Próżne wykręty, był tu ten, kogo szukam, mów mi kiedy i jak wyjechał, a nadewszystko dokąd. —
 To mówiąc podróżny dobył z zanadrza trzosu i rozwiązywał go, jakby chciał kupić starego pieniędzmi.
 Stary uparcie milczał, spoglądając tylko z ukosa.
 Nareście wyjąwszy garstkę talarów, wyciągnął ją Podkomorzy ku starcowi.