Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/41

jąc pieczone i warzone. Nie tak to łatwo wyprosić jałmużnę, jak się wam zdaje.
 — A przecie się żyje.
 Stary uśmiechnął się poruszeniem wąsów.
 — A jużci się żyje!. At dziadowskie życie! Z kąta w kąt popędza głód, od wrót do wrót gonisz za kawałkiem mizernego chleba. A dadzą ci go myślisz za modlitwę. Oj! jadłbyś piasek, gdybyś się na to spuścił. Trzeba im mydlić oczy, oszukiwać ich, albo im służyć.
 — Nie zajdziecie do nas do Szpitalu?
 — Nie, — odpowiedział Toboła — idę daléj, mam pilne polecenie i spodziéwam się dobrego złapać grosza, jeśli się uda. Chcecie ze mną do Abraama?
 — Ale wy nie macie za co?
 — Oh! nie bójcie się — odrzekł stary, — choć próżno w torbach, ciężko w waćku, znajdzie się czém zapłacić. Chodź stary —
 I Toboła naprzód ruszył mijając dziadów, co się przed nim rozstępowali, a za nim drepcząc pociągnął się Walenty.
 Gdy weszli na próg gospody głośno rozmawiając, spotkał ich żyd w progu, prosząc o cichość.
 — Sza! sza! Tu jest Jasny Pan chory. Całą noc bardzo jęczał, dopiéro co w Alkierzu zasnął: nie hałasujcie, bo się będzie gniewał, a i bić gotów. —
 Toboła odwrócił się wzgardliwie i ramionami ruszył.
 — Sam jeden? — spytał.
 — I z chłopakiem?
 Dziad wskazał ogromny swój kosztur za całą odpowiedź.