Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/53

 — Wszystko po staremu, dobrodziejko! Cicho, spokojnie, chwalić Pana Boga. Wczoraj jacyś podróżni czegoś zajeżdżali w nocy na Zamek i dziś z rana wyjechali.
 — Wszyscy wyjechali, — spytała pani Barbara ciekawie.
 — Wszyscy, — odpowiedział mrukliwie dziad. Ochmistrzyni sama do siebie mówiąc coś w duchu, pokiwała głowa.
 — Młody pan, pewnie na polowaniu, — odezwał się Toboła.
 — I nie! na wiosce, — odpowiedziała Barbara — wyniósł się z dworku.
 — O! a coż, nie upodobał go?
 — Owszem, ale teraz tu ma gości.
 Na te słowa Toboła oczy podniósł na drzwi do komnaty pańskiéj.
 — Możebymi dali jałmużnę, — szepnął — pójdę się pomodlę. —
 — Teraz ich nié ma: pojechali w las ze psami z rana jeszcze, — wstrzymała go Barbara.
 — To pewnie krewniaki.
 — I! nie, jacyś nieznajomi najechali! Człowiek za niémi głowę traci, takie to wielkie państwo. I Bóg wie, jak to się do nas przyplątało!
 — Gość od Boga! — mruknął stary.
 — Tać! zapewne, — trochę zawstydzona gdérała ochmistrzyni, — ale jak tu dłużéj posiedzę, to z kretesem nas zjedzą.
 — Coż to, tak ich dużo jejmościuniu?
 — Ludzisków, czeladzi gromada, a ich to nie wiele, tylko troje. —