Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/55

 — Oj tak! straszny! Już po wszystkich wsiach kurzyska kładną. Nie chcecie sobie kupić u mnie ziela od zarazy.
 To mówiąc wyjął z zanadrza, w płachcie zawiniętą wiązkę suchych badylów i pokazał ją Ochmistrzyni.
 — A co wam za to?
 — Co łaska wasza, — rzekł Toboła, — ale zbiéranie tego ziela, wielka praca! Trzeba po miesiącu szukać i to po ostępach, po bagnach! Człek się dobrze namorduje, póki tyćką wiązczynę uciuła.
 — A jakby wam séra?
 — Na stare zęby to nic wart, Jéjmościuniu, lepiéj jaki grosik.
 — No, no, dobrze — I niosąc szacowne ziele do swojéj izdebki Barbara, poszła po zapłatę Tobole.
 On się tym czasem uśmiéchał w sobie, stojąc o drzwi oparty i ramiony podzwigując. Gdy się to dzieje we dworku, z daleka tentęt słychać w brzozowym gaju i głosy rozmowę wiodące. Stary wyprostował się, potém prędko skurczył i przypadł.
 — To oni! — pomyślał, tém lepiéj!
 Wyszła pani Barbara z groszem.
 — Ot, Jéjmościuniu, ktoś do was jedzie.
 — A ruszajcie sobie stary z Bogiem. To nasi goście, a tu pieczyste nie pieczone!
 I rzuciła się do czeladnéj izby.
 Toboła odsunąwszy się ode drzwi, stanął u płota i począł się głośno modlić, pochyliwszy głowę.
 Zbliżali się myśliwi, których poznaliśmy w przeszłym rozdziale. Stary podsiwiały jechał naprzód za-