Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/74

bokami u progu rozparła, ukazał się wysokiego wzrostu mężczyzna.
 Postrzegłszy kogoś stojącego na progu, ozwał się z cicha.
 — Gospodarz domu?
 — Do usług, przed wami!
 — A! to wy panie Stanisławie. —
 — To wy, Podstarości. Witajcież. — Ale zkądeście sobie o mnie przypomnieć raczyli, za com mocno wam wdzięczen!
 — O! a Wasz mości zaraz w głowic, że ja do niego umyślnie w odwiedziny!
 — A do kogoż u licha, chyba do pani Barbary, — rzekł rozweselony uniknionym niepokojem Stanisław.
 — Abo więcéj nikogo u Waści nié ma? hę!
 I Podstarości zastanowił się w progu jakby wejść nie chciał.
 — Kokoż bo szukacie?
 — Nie macie nikogo z gości? — rzekł znowu stary, — niechcąc się napróżno wygadać.
 Walczyli tak oba, czekając, który się wprzód wyda, aż głosy ich doszły do uszu ciekawie przesłuchujących się i niepokoju pełnych gości. Starosta poznał głos poczciwego sługi Wojewody i mimo nalegań niedowierzającéj Heleny, wybiegł przed dom.
 — Co u was słychać? — spytał szybko — nie witając się z Podstarościm. Był? Jest.
 Do stóp W. Miłości ścielę się — rzekł kodeński wódz, jakże zdrowie.
 — Ad rem kochany panie! ad rem, był! jest?
 Podstarości wskazał na P. Stanisława, jakby się przy nim wahał mówić.