soła komedyjka, miewa wiele dowcipu, humoru i wdzięku — ale niestety — dowcip niemiecki z francuzkim się mierzyć nie może.
W charakterze narodowym tkwi pewna powaga, pojęcie seryo życia i stron jego nawet najkomiczniejszych — gdy francuz rzeczy najpoważniejsze, skutkiem swego temperamentu lekceważy i lekko bierze. Dla tego nigdy, najswobodniej sobie cugle puszczający pisarz niemiecki, nie dorówna w tem francuzowi, który granicy żadnej nie zna i samą boleść nawet w śmiechu połyka.
Francuska komedyjka wesoła, jest dlatego niezrównaną. Nie szanuje ona nic, ani warunków prawdopodobieństwa, ani praw życia, ani właściwości charakterów — rien n’est sacré pour un sapeur — śmieszek szyderski ulatuje po nad wszystkiem i każe wszystko przebaczyć.
Wybór sztuk uczyniony przez księżnę, równie był bezwględny jak doskonały.
Chodziło o wielki sukces komiczny, nie zważało się więc na trochę za swobodną treść obu cacek dramatycznych.
Wrażenie też było niesłychane, olbrzymie! Sala cała zawrzała szałem, oklaskami, śmiechem i nieskończonemi — bravo! Naturalnie, role subretek, jakkolwiek niby podrzędne, doskonałą grą
Strona:PL JI Kraszewski Bez serca.djvu/43
Ta strona została uwierzytelniona.
39
