Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/139

chy jest jeden sposób, dodała — zbliżyć się tylko do nich, a znikną...
 I przerywając nagle, odezwała się:
 — Co za salony! Lubisz pan takie salony!
 Trochę dziwne było pytanie.
 — Salony takie to tłum — rzekł hrabia — ja nie lubię tłumu.
 — Ale nie ma nic rozkoszniejszego nad tłum, bo się w nim ginie — zawołała Eliza.
 Panna Gertruda zwolna wysunęła się, jakby na dany znak, zostawiając ich samych. Stała nieopadal na straży.
 — Pani sądzi, że ktoś taki jak... jak pani — może gdzie zginąć i być niepostrzeżonym?
 Komplement zdawał się wcale nie do smaku hrabiance...
 — Nie karm mnie pan słodyczami — ja tego nie cierpię.
 Lambert spojrzał milcząco i mówił oczyma.
 — „Nie wiem już czém cię karmić.“
 — Dla tego kocham bardzo moją Gertrudę, dodała, że ona prawi mi gorycze... To są rzeczy zdrowe.
  — Ale niesmaczne! rozśmiał się Lambert.
 Zmarszczyła się hrabianka.
 — Wiesz pan, dla czego życzyłam sobie go tu spotkać w tym tłumie i trochę znudzić rozmową?..