Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/264

 Księżniczka Marta dnia tego była pod wrażeniem listu otrzymanego przez Józię od markiza; malowało się na jéj twarzyczce zwykle nieodbijającéj żadnego uczucia, doznane.... podraźnienie.
 Lambert siadł blizko; rozmowa była nieuchronna. Pełném skrytego gniewu wejrzeniem zmierzyła nieprzyjaciela ukradkiem panna Marta.
 — Kilka razy — odezwał się hrabia — zapytywałem pani, jak się jéj Warszawa podoba, po Paryżu i Włoszech? nie chciałaś mi pani odpowiedzieć, zapewne nie mając czasu jéj poznać. Teraz już, bądź co bądź, musi księżniczka mieć o niéj jakieś zdanie.
 Żywo, prędko, sucho, nie patrząc na pytającego, panna Marta odparła stanowczo:
 — Nie podoba mi się!
 — Nie mogę spytać o przyczynę?
 — Tak! ja nie wiem! ale mi się nie podoba — dodała tym samym tonem panienka.
 — Miasto czy ludzie?
 — I miasto, i ludzie! odezwała się księżniczka.
 Lambert uśmiechnął się.
 — Bez wyjątku? zapytał.
 Panna Marta zarumieniła się; z pod rzęs białych, błysnęły jéj oczka blado-turkusowe....
 — Byłoby niegrzecznie powiedzieć: bez wyjątku, — więc muszę dodać, że są wyjątki.