Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/458

 — W istocie, bo się to na nic nie zdało — odparł z uśmiechem książę Adam.
 Aniela założywszy ręce na piersiach, stała przed nim długo, jakby chciała zbadać ten fenomen, tę zagadkę, którą dla niéj był książe.
 — Chyba książe żony nie kochasz, odezwała się, — bo miłość bez zazdrości, rzecz niepojęta.
 Gdy książę Adam nie odpowiadał, poczęła innym głosem:
 — Ja dla księcia miałam zawsze żywą sympatyę. A! było to jeszcze w tych czasach, pamiętasz książę? gdym milcząca podawała panom herbatę, nie śmiejąc podnieść oczu. Książe jeden zmuszałeś mnie czasem do wejrzenia na siebie.
 — Pani! przerwał kłaniając się i rumieniąc wyzwany komplementem.
 — Tę sympatyę zachowałam do dziś dnia, dodała żywo pani Zdzisławowa. Ona mi podyktuje trochę niedyskretne pytania i rady....
 Chwila milczenia i namysłu.
 — Mój książę — mówiła głosem pieszczonym — czy wiesz o tém, kto się śmiertelnie kochał w jego żonie?...
 — Wszyscy! rzekł książę Adam spokojnie.
 — Ale szczególnie?
 — Nie wiem, chybaby hr. Lambert, dla którego ona ma też sympatyę wielką.