Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/459

 — Książę to sympatyą nazywasz? spytała szydersko.
 — Mogłoby to się może nazwać inaczéj, dorzucił książę Adam. Eliza mi z tego nie robiła tajemnicy.
 — I książę dozwalasz temu uczuciu pod swojém okiem się rozwijać, pobłażliwie, powiedziałabym... no — nie powiem.
 — Niech pani mówi, ja się nie obrażę, rzekł książę spokojnie.
 — Niedołężnie! wykrzyknęła Aniela.
 Zarumienił się książę Adam, i wnet uśmiechnął.
 — Jestem tak żony mojéj pewien, tak o nią spokojny, odezwał się, iż w niczém swobody jéj ukrócać nie widzę potrzeby.
 — Ale te sympatye rosną, ale one mogą przybrać charakter groźny, ale ludzie patrzą, sądzą i posądzają....
 — Wie pani, że o ludzi skłonnych do posądzeń, ja się nic a nic nie troszczę — przerwał książę. To dla mnie obojętna! Żony mojéj jestem pewien....
 Słysząc to, uśmiechnęła się i głową dziwnie poruszyła Aniela.
 — Przeznaczenie! szepnęła z wyrazem miłosierdzia.
 Stali tak naprzeciwko siebie.