Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/502

się i lekko krzyknęła, nie okazując wcale sentymentu: obejrzała go od stop do głowy. Wiedziała już o nim co tylko można było się dowiedzieć; wydawał się jéj śmiesznym, jak każdy człowiek, któremu się — nie udało.
 — Uwolniła pana jéjmość z niewoli? poczęła parskając.
 — W któréj ja dla miłości panny Józefy siedziałem!
 — A śliczna była miłość, kiedyś waćpan był żonaty?
 — Cóż to przeszkadza jedno drugiemu!
 — A mnie o tém pan nie powiedziałeś nic! pogroziła mu.
 — Bo panna się nie pytała!
 Tak wszczęła się walka na słowa, ale bez żółci. Józia była nadto dobra, aby się gniewać mogła; ale dawnego wielbiciela napowrót do łask przypuścić nie myślała. Zajmował ją zbytnio artysta, u którego pozowała do portretu do gorsu....
 Adolf nie domagał się też zawiązania dawnych stosunków, tylko tak — dobréj przyjaźni, i gdyby się co trafiło przepisywać dla księcia.
 Z tego rozśmiała się panna Józefa i poszła.
 Baczna na wszystkie ruchy męża, Adolfowa, która nie wiedziała o powrocie markizowéj, śledząc podejrzanego, trafiła na tropy.