Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/565

pomocy potrzebowała, Aniela spojrzawszy na nią, posądziła, że z jakąś prośbą przychodzi.
 — Pewnie Adolf znowu coś spłatał, rzekła — i jakiś kłopot mieć musisz.... widzę to z twarzy.
 — Na tém mi nigdy nie zbywa, odparła witając się bratowa — ale dziś mnie co innego tak zasmuciło....
 Siadła postękując.
 — Cóż, może ci Basia chora?
 — A! nie! zdrowa, dzięki Bogu! co innego na sercu mam.
 — Mówże, — lżéj ci będzie....
 Siennicka zdobyć się nie mogła na słowo.
 — Może ja plotkę ci tylko przynoszę, może to bajka — odezwała się — ale przestrzedz trzeba....
 — Cóż to takiego? o kogo idzie?
 — O hrabiego Zdzisława!
 — O mojego męża!
 Aniela się śmiać zaczęła.
 — O niego! A! bądźże spokojna! Cóż on tam zbroił? Pewnie jaka wieczerza z panienkami!
 Ruszyła ramionami wzgardliwie.
 — Ja tam o takie głupstwa nie dbam, tak znowu zazdrosną nie jestem.
 — Ale tu nie o takie bałamuctwo chodzi — przerwała bratowa — o coś ważniejszego.