Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/79

 — No — pij pan i rozchmurz się...
 — Dobrze pani tak mówić! mruknął Adolf. Mogłabyś mnie pani ocalić, choć na jaki miesiąc dając mieszkanie na dole... Stoi pustką, a i téj łaski się doprosić nie mogę.
 — Nie — tego nie uczynię, odrzekła wdowa stanowczo. Nietylko referent by dał za wygrane, ale ludzieby mnie wzięli na języki. Nie mogę...
 — Niekoniecznieby o mnie wiedzieć musieli — rzekł Adolf...
 Rusińska, która dziecku zawiązywała serwetkę pod szyję, potrzęsła głową.
 — Sekretów ja nie lubię — rzekła... To jeszcze gorsze niż co innego... Nie — nie...
 Mam w domu ze dwieście złotych; chcesz, to sto złotych dam... Będzie razem już sześćset....
 Adolf podniósł głowę.
 — Oddam wszystko — odparł, — a teraz i nie wezmę, i nie potrzebuję. Co się ma ze mną stać, niech się stanie!
 Wyrzekł te słowa tajemniczo i groźnie, jakby zamierzał spełnić coś strasznego. Na wdowie zrobiło to wrażenie... Aby je powiększyć, pan Adolf wnet jakąś rozpaczliwą wesołość przybrał i począł się uśmiechać...
 — Rzecz skończona, rzekł — niech choć ten wieczór ostatni wesoło się spędzi...