Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/80

 Uśmiechnij mi się pani, abym miłe uniósł wspomnienie!
 Berta głową pokręciła. Znała w nim komedyanta, ale miała do niego słabość, jak mówiła, i trochę się zatrwożyła.
 — Dokądże to pan chcesz unosić wspomnienia? spytała — myślisz się puścić do Ameryki?
 — Może, — a pewnie na jakiś inny świat!
 Rozśmiał się gorzko i zwrócił do Basieczki.
 — Baśku kochana, będziesz ty o mnie pamiętała, gdy starego przyjaciela zabraknie?
 Dziecko mające pełne usta bułki i herbaty, skinieniem główki tylko odpowiedziało. Pan Adolf misternie odwrócił rozmowę — i zaczął coś o domu hrabiny.
 — Prawda to — zapytała wdowa — co po mieście gadają, że jakoby hr. Lamberta swatano czy on się sam swata do córki hrabiny Julii? do panny Elizy? Pan wiesz, że ja i w tym domu parę lat przebyłam za młodu. Znam go dobrze...
 Na wspomnienie hr. Julii Adolf się uśmiechnął znacząco i rzekł tajemniczo:
 — Byłem tam dziś z wizytą!
 — Gdzie? pan? u hrabiny Julii! krzyknęła śmiejąc się niegrzecznie Berta. Pan? a toż co znaczy?
 — Cóż to tak dziwnego? odparł urażony Siennicki.