Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/82

Więcéj panu powiem: matka ją kocha, a nie wie co w niéj jest! ojciec nie zgadnie... nikt!
 — Cóż to, sfinks jakiś, rozśmiał się Adolf.
 Rusińska pokiwała głową.
 — Panna Eliza, rzekła — więcéj tam w tym domu warta głową i sercem, niż oni wszyscy, a jak się jéj głowa i serce obrócą, Bogu jednemu wiadomo... Żeby Lambert się z nią miał ożenić — nie wierzę — dodała.
 — Czemu spytał Adolf.
 — Zakochać się może — odparła, ale przeciw woli matki nie pójdzie, a matka, rozumna kobieta... będzie wiedzieła jak przeszkodzić. Wręcz nie zabroni... ho! ho!... Zakochać się może — mówiła daléj wdowa — panna piękna jak anioł i gdy zechce! Ale kochać się a żenić, panie Adolfie — to dwie rzeczy różne.
 Nieprawdaż? szczerząc ząbki perłowe zapytała Rusińska. Pan to podobno najlepiéj wiesz!
 Westchnął pan Adolf...
 Po małym przestanku pani Berta wróciła do wizyty swojego faworyta u hr. Julii.
 — Powiadasz pan, że pułkownik go zaprowadził do hrabiny? Tak pewnie w przedwieczornéj godzinie, do małego saloniku! Nieprawdaż.
 Zaczerwienił się Siennicki.
 — Cóżby to znaczyć miało? zapytał.