Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/106

 Frejer zaczynał kipiéć.
 — Ja téż nie podzielam opinii pańskiéj, — dorzucił. — Szanując i oszczędzając, nigdy spokoju miéć nie będziemy.
 — Nie mówiłem o bezkarności — zawołał poważnie Solinger — lecz sądzę, że w ogóle rozprawiać o tém rzecz próżna, bo my nie jesteśmy powołani do stanowienia w téj sprawie.
 — Ale być możemy powołanymi do posiłkowania rządowi — rzekł Frejer.
 — Naówczas będziemy mu posłuszni — dokończył Solinger.
 Wrzawa około bilardu na chwilę rozmowę zagłuszyła tak, że ją wstrzymać stało się koniecznością.
 — A waćpana sąsiad — zapytał Frejera Plowe — szanowny Polak stary, z którym wy wojujecie od tak dawna... żyw i zdrów?
 — Zdaje się... — uśmiechając się, rzekł Frejer — alem go nie widział od dawna.
 Solinger ciekawie nadstawił ucha.
 — Mówicie o starym Lubachowskim — odezwał się. — Wiem, że go nie lubicie i że z nim nieustanne macie spory i procesa; ale pozwólcie powiedziéć otwarcie, wina w tém wasza. Ja téż dobrze znam od dawna Lubachowskiego; on, jak i wielu jego współziomków, uprzedzeń przeciwko Niemcom nie