Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/127

bodnie cygaro, powołano go do ojcowskiego gabinetu. Zastał ojca nad papierami, bladego, i smutnego.
 Po rozpytaniu o nauki, o urlop, o zdrowie, Robert wstał.
 — Byłeś u matki? — zapytał.
 — Byłem; kazała mi stawić się tu do ojca.
 — Mówiłeś co z nią?
 — Kilka słów — rzekł Juliusz. — Wspominała mi o prawie jakiémś...
 Spojrzał na ojca, który stał na przeciw niego, w bok się ująwszy.
 — Ja tego nie rozumiem wcale... — dodał młody Treuberger.
 — Na nieszczęście — wtrącił Robert — twoja matka i jéj ojciec są pochodzenia polskiego...
 — Ale nie ja! — rozśmiał się Juliusz obojętnie.
 — Matka twoja przeczuwa, że to dotknie jéj ojca — dodał Robert. — Starajcie się ją pocieszyć...
 Juliusz, dla którego wszystko to było w istocie niezrozumiałém, poruszył z lekka ramionami. Nie przywiązywał do tego zbytniéj wagi. Daleko więcéj zajmowało go, że dnia tego dostał bilet do teatru królewskiego i polecenie obejrzenia frankońskich koni, które ojciec nabyć zamierzał. Wyszedł więc natychmiast do koni.