Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/132

zumieniu z ojcem z powodu dziada naszego? — wtrącił Juliusz.
 — Dowiedziałem się od niéj o tém smutném prawie — odparł Grześ — ale mi się ono w głowie nie mieści. Jak to może być, ażeby niewinnych ludzi prześladowano?
 — My o tém sądzić nie możemy — rzekł Juliusz. — Matka płacze, ale ojciec wié, jak ma postąpić, i my powinniśmy mu być posłuszni.
 — Wolno mi przecież miéć mój własny rozum i serce — zawołał Grześ. — Oboje przemawiają za dziadem i za matką. Dziad stary, nie zawinił nic... Matka go opuścić nie może, a ja matki...
 Juliusz, który się przechadzał po pokoju, stanął, szydersko się wpatrując w brata.
 — To mi dopiéro filozof! — zawołał. — Dla mnie bliższy ojciec, aniżeli dziad. Jesteśmy Niemcy; nasz patryotyzm nakazuje stawać przeciwko Polakom, choćby i przeciwko dziadowi, jeśli on się do nich liczy.
 — I przeciw rodzonéj matce? — dodał Grześ.
 — Ty mnie myślisz uczyć? — wyrwało się gniewnie Juliuszowi.
 — Ja się pytam tylko — rzekł Grześ spokojnie. — Matkę widzę we łzach...
 — I mnie jéj żal — począł Juliusz — ale ojciec jeden rozkazywać tu ma prawo.
 — Ja mu go nie zaprzeczam, — z energią ode-