Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/187

 Riedel tak niezręcznie obróconego pytania nie potrzebował objaśniać.
 — Cóż to panią tak obchodzi?... kto mianowicie? — zapytał.
 — Naturalnie naprzód obchodzi mnie mąż i mój los, potém mój poczciwy stary pan, którego-bym rada wyzwolić, choć własnego życia ofiarą, daléj wszyscy ci, z którymi żyłam... cierpiałam... rosłam... Myśmy podobno wszyscy z Lubachówki skazani...
 Riedel rwał na kawałki niedopalone cygaro.
 — Zkąd pani wiész o tém? — wtrącił.
 — A pan o tém nie wiedziałeś wcale? — odrzuciła mu ekonomowa.
 — Nie wiedziałem, nie — rzekł zniecierpliwiony Niemiec. — Jestem urzędnikiem, dopóki w biurze siedzę i papiery mam przed sobą... Raz wstawszy od stołu i drzwi zamknąwszy za sobą, jestem swobodnym, przestaję urzędować, odzyskuję prawa człowieka.
 Zrażona tym kierunkiem rozmowy, która groziła jéj tém, że mogła nie doprowadzić do niczego, Krzysia szukała napróżno, czém-by z niéj mogła przejść na inną drogę.
 — Pani dziś jesteś niezmiernie pogrążona w jakichś myślach smutnych — wtrącił asesor.
 — W istocie, i wyspowiadałam się z nich panu — odparła Krzysia.
 — Mnie to, co od niéj słyszę — rzekł Riedel —