Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/220

 — Możeż to być? a zięć? tak wysoko stojący urzędnik?
 — To właśnie mu nie dozwala mną się zajmować — odparł Lubachowski.
 — O mnie, wiész? — z uśmiechem ironicznym wtrącił Rochowski.
 — Nic nowego nie słyszałem.
 — To ja ci powiem — dodał stary przyjaciel. — Mieszkałem tu u córki za paszportem. Zdaje mi się, żem się nie mieszał do niczego, tymczasem kazano mi kraj opuścić...
 — Dla czego?
 — O przyczynę pytać nie wolno — dokończył Rochowski z ironicznym pół uśmiechem. — Wkrótce nam Polakom przejeżdżać nie będzie dozwoloném przez Wielkopolskę i dłużéj dwudziestu czterech godzin nie zapowietrzać sobą atmosfery pruskiéj.
 — Nie do wiary! — szepnął Lubachowski.
 — Wkrótce młodzieży tu nieurodzonéj, zamknięte zostaną uniwersytety niemieckie.
 — Dziwne! — szepnął stary. — Cóż więcéj?
 — Ja sądzę — mówił Rochowski — że się to skończy chyba na wybijaniu nas, gdziekolwiek się pokażemy. Mieliśmy zuchwalstwo przez lat sto opierać się niszczeniu i łupieniu; nie wymarliśmy, jak żądano, więc zostali zmuszeni biedacy sami się wziąć do wytrzebienia nienawistnego plemienia..!