Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/272

néj sympatyi dla swych przekonań, Lubicz wprost się obrócił do starego.
 — A pan dobrodzéj co na to?
 — Ja? nic — rzekł Lubachowski krótko.
 — Podobno i panu kazano wyjeżdżać? — zapytał Lubicz.
 — Dotąd, nie — odezwał się stary.
 — Już co do tego — dodał Lubicz — jak ono jest, to jest, twardy orzech do zgryzienia dla wielu, ale cóż tu w tém dziwnego! Każdy rząd ma prawo tych, co mu się nie podobają, pozbywać. Ja nawet, przyznam się, robotnika niemieckiego wolę...
 — Poruszył ramionami.
 Wszyscy milczeli. Lubicz się uśmiechał.
 — Kolonistów, słyszę, myślą sprowadzać ze Szlezwigu i Holsztynu. Dotąd u nas pastorów i kirch jak nie było; nie wiem co księża powiedzą, bo się z tego przymnoży!!
 Począł się śmiać.
 — Ja jestem za swobodą sumienia; u mnie taka dobra kircha ich, jak nasz kościół, a fanatyzmu będzie mniéj.
 Trwało ciągle milczenie. Lubicz się postrzegł, że i ta próba zawiązania rozmowy, a popisu ze swą lojalnością, nie udała się. Przerwał więc apologią protestantyzmu i powrócił do ceny majątków.