Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/308

 — Musze jechać! muszę jechać!...
 Gdy Frejer, długo się namyślając, nie odpowiadał, wtrąciła niecierpliwie:
 — Proszę mnie odwieźć do stacyi, bo... pójdę piechotą!
 — Ale właśnie jesteś teraz najpotrzebniejszą ciotce — przerwał Frejer. — Chora, przestraszona, nie ma przy sobie nikogo...
 — Ale ja nie mogę... nie mogę... — zawołała Mina. — Dosyć siedziałam... chorą się czuje...
 Zakryła twarz ręką i płakała.
 Frejer ramionami rzucał tylko; naleganie to, w chwili tak przykréj, raziło go. Nie odpowiedział nic, nad zimne:
 — Chcesz, to jedź!
 Mina znikła, i w pół kwadransa pokazała się z małym węzełkiem, ubrana, zakwefiona do podróży.
 — Rzeczy mi proszę wysłać do Berlina...
 — A ciotka? — zapytał Frejer.
 — Pożegnałam się z nią... — szepnęła Mina, któréj nadzwyczaj pilno zdawało się opuścić wujowstwo.
 Frejer, który już nie mówił nawet do niéj, bo był w myślach zatopiony, słyszał tylko chwilami, że płakała i mówiła do siebie. Zaledwie stanęli przed hotelem, Mina pożegnała go bardzo krótko i zimno, zakręciła się i znikła.