Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/318

pustkowie, gospodarstwo zapuszczone, łąki zalane, pola zajałowiałe... Żeby mi ją darował, nie wezmę...
 To mówiąc, patrzał na dziekana, i czytając w jego twarzy, coraz ciszéj już kończył:
 — Pieniędzy nie mam... nie mogę.
 — Wypłacisz po trosze... Ziemia nie powinna wyjść z rąk polskich — mówił dziekan — Niemcy na nią czyhają...
 — Wiem, wiem; Frejer i Brause — dorzucił Orochowski, i księdza w rękę pocałował.
 — A dla czego Niemcy nie mają kupić? — dodał — prędzéj, późniéj, oni nas ztąd wyprą, my się nie obronimy! Niech dobrze zapłacą...
 Lubachowski nie sprzeda im za nic — rzekł ksiądz Roman.
 — A ja nie kupię — szepnął gospodarz, potrząsając głową.
 Umilkł nagle... podumał...
 — Cóż on chce za tę Lubachówkę — zapytał.
 — Sam ją oceń!
 — Dla mnie ona bardzo mało co warta...
 — Mów ile?
 Potrzeba było widziéć, jak przyparty Orochowski potniał, jąkał się, liczył, i coraz nowe przeciwko nieszczęśliwemu folwarczkowi znajdował zarzuty, które go czyniły chłapciem ziemi bez wartości.
 Dziekanowi było pilno.
 — Orochowski — rzekł — raz w życiu okaż,