Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/329

ją nabyć się zgodził, nie dla siebie pewnie, lecz dla nich...
 Staremu twarz się chmurą oblokła.
 — Nie wiedziałem o tém — odezwał się — ks. dziekan mi go rekomendował.
 — Bo to świętoszek, proszę pana, ale człowiek zły — dorzucił Dydak.
 — Stało się! — westchnął stary. — Podpisałem punktacyą, wziąłem zadatek, cofać się już nie mogę. Niechże Dydak jedzie natychmiast do miasta i stara się spieniężyć, co pozostało... Konie-uprzęże, resztki zboża. Pieniędzy ja i wy potrze, bujecie, a ja długo tu już popasać nie chcę... Serce mięknie, gdy je hartować potrzeba.
 Krzysia stała, podparta na ręku, i popłakiwała, ale niespokojny umysł jéj pracował.
 — Proszęż pana, czy tak już wszystko zdesperowane? — czyż nie można choć poprobować... prosić. Pani Marya mogła-by napisać do hrabiny Rantzau, może-by się ona wstawiła do ojca...
 Rozśmiał się staruszek.
 — Naiwna jesteś, moje dziecko — rzekł. — Polityka nie ma wnętrzności. Myślcie i wy abyście się pozbyli tego, co wam w drodze zacięży. Mówiłem mężowi waszemu, co mu darowuję z narzędzi i sprzętów, niech sprzedaje. Dydak téż...
 Młody chłopiec skłonił się tylko.