Strona:PL JI Kraszewski Czarna godzina.djvu/358

 — Bądźcie sprawiedliwi, baronie — przerwał Robert. — Od dawna cierpię... nigdy mi na myśl nie przyszło żądać dla siebie łaski, wyjątku...
 — Właśnie my, urzędnicy, powinniśmy dać przykład z siebie posłuszeństwa prawu.
 — Nie inaczéj ja to pojmuję — dodał Treuberger — nie żądam téż nic...
 Zdziwienie barona zdało się mówić: „Pocóż się zwierzasz z tego przede mną?“
 Robert spuścił głowę.
 — Ojciec mojéj żony jest chory, może na to złożyć świadectwa; szło-by tylko o przedłużenie mu terminu.
 Podniósł głowę i spojrzał na barona, który stał z jedną ręką w kieszeni, drugą o stół opartą, posępny i milczący.
 — Jestem przyjacielem waszym — odezwał się baron — od dawna razem służymy, nie powątpiewasz o mojéj życzliwości, szanowny Robercie. Jeżeli chcesz rady ode mnie, powiem ci jedno: ignorować powinieneś to wszystko... tak jest, ignorować.
 — Łzy żony, męczarnie tego starego, strata syna... — wtrącił Robert.
 — Cóż chcesz? co chcesz? Ja-bym ci nie mógł poradzić inaczéj. Dosyć najmniejszego poruszenia twojego, aby ci wydrzéć owoc kilkudziesię-