Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/202

dusza odpoczywała, fantazya, jak dziecię co się wybrykało, twardym snem leżała spowita.
 Gdy się pan Walenty obudził, słońce i pani Pauze oddawna już wstały — ruch był w domu zwykły, trzeba się było spieszyć na kawę do gosposi, której grzeczność jeszcze Luzińskiemu była potrzebną. Ubrany zbiegł, przepraszając tym razem znowu zapuchłą panią Pauze. Jóźka nie zawołana przyszła z kawą.
 — Zkądżeś pan tak późno wczoraj do domu powrócił? spytała kwaśno jejmość.
 — A nie wydasz mnie pani?
 — Cóż to za sekreta?
 — Poznałem się wczoraj w tym nieznajomym, który mnie u siebie zatrzymał.
 Pani Pauze spojrzała jakby niezupełnie dowierzająco.
 — Słowo pani daję. Jest-to bardzo uczony człowiek — dodał Walek, a dom jego wygląda na bibliotekę i muzeum.
 — Cóż to za jeden?
 — Stary doktór, odpowiedział Luziński, więcej nie wiem.
 Pani Pauze głową kiwała.
 — Musi być bardzo bogaty.
 — Nie żonaty? naiwnie spytała gospodyni.
 — Nie żonaty, bez familii, cały zatopiony w książkach.
 — Widziałam go zdala, nie wydał mi się tak starym.
 — Ale ma lat pewnie pięćdziesiąt, choć się dobrze trzyma.
 — To by się jeszcze mógł ożenić — szepnęła pani Pauze po cichu.
 Kobiety w ogóle, w mężczyźnie widzą tylko męża, — ci co się na mężów nie zdali, są jak puste orzechy na śmiecie.
 Walek przypomniawszy sobie, że powinien być na przedmieściu rano, porwał prędko za kapelusz, po-