Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/210

 — A! panie się nudzą! — rzekł Luziński, jak szczęśliwy, kto się nudzić może?
 — Co pan mówisz? — przerwała Iza, której oryginalnie rozpoczęta rozmowa bardzo przypadła do smaku, jak to być może?
 — Tak jest, rzekł Walek, tylko szczęśliwi ludzie się nudzą, nieszczęśliwi prawdziwie męczą się.
 — A nuda nie jest męczarnią?
 — Nuda jest czczością, pragnieniem, głodem duszy.
 — Pan jej nie doświadczasz widać?
 — Nie, pani, na to nie mam czasu.
 — Pozwoli się pan spytać, kogo mamy honor?
 — A! pani, honor mnie spotyka, ja jestem człowiekiem bez nazwiska, bez stanowiska, bez tytułu, bez zatrudnenia, i z mnóstwem podobnych bez, to jest znaków odjemnych.
 — Skromność, która jeszcze więcej zajmującym pana czyni, odezwała się Iza śmiejąc. Ale cóż pan o tej skwarnej godzinie robisz w lesie?
 — Zadajesz mi pani nader trudne do rozwiązania pytanie, rzekł ośmielając się coraz bardziej tonem rozmowy Walek. Mogę poprzysiądz najuroczyściej, że niewiedziałem dokąd szedłem i po co.
 Iza bystro spojrzała na Emmę, jakby jej powiedzieć chciała. — A widzisz?
 — Miałem na barkach ciężar jakiś smutku, którego pozbyć się potrzebowałem, poleciałem z nim w pole.
 — I zgubiłeś go pan? — spytała hrabianka.
 — Jeszcze nie, ale trochęm o nim zapomniał.
 — Powiedz-źle pan komplement, masz na niego miejsce.
 — Nie umiem prawić komplementów, rzekł Walek uśmiechając się ironicznie. Jako człowiek znaków ujemnych, nie należę do tego świata, w którym komplementa latać zwykły, nawykiem owszem do prawienia niegrzeczności.
 — A! więc jest świat taki?
 — Jest pani świat walki, w którym ludzie chodzą jak jeże kolcami nasrożone.