Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/223

tra, śmiejąc się zawołała panna Apolonia. W istocie tracimy tylko Skalskich, którzy jak najmniej udzielali się miasteczku, a zyskujemy jakiegoś dziwaka.
 — No — tracimy też i Walka.
 — Czy to strata? i myślisz pan, że ten geniusz opuści nas w istocie? Wątpię, żeby miał dosyć energii i męztwa. Żal mi tylko — Myliusa.
 — A! żal go pani! uśmiechając się dziwnie, rzekł Szurma.
 Panna Apolonia zarumieniła się niewiedzieć czego. Szurma się uśmiechnął.
 — Pani by go było najłatwiej pocieszyć!
 — Mnie? spytała panna, a to jak?
 — Spojrzyj pani nań łaskawie tylko, wiem, że jest wielkim jej wielbicielem.
 — Czy pan w tem widzisz co złego?
 — Nie — żal mi go, że tak stary.
 — Ale czyż w istocie tak stary? naiwnie spytała panna Apolonia.
 — To wiem, żywo przerwał Szurma, że mogła byś go pani papą nazywać.
 — A ja panu powiem — zawołała kobieta, że w moich oczach takim się nie wydaje.
 Szurma spuścił głowę.
 — Wie pani co z tego wyniknąć może? rzekł cicho.
 — Nie domyślam się.
 — Sam jest, nudzi się, pani mu się podobasz, znajdujesz go nie starym, on kiedyś zbierze się na odwagę oświadczenia jej, pani na męztwo przyjęcia afektu i — gotowe wesele.
 — To nie ma sensu! zawołała Apolonia, ale przypuściwszy, żeby tak było — cóżbyś pan na to powiedział?
 — Ja? a mnie co do tego? żywo odparł Szurma.
 — Jesteś pan moim przyjacielem?
 — Nie możesz pani wątpić o tem.
 — A więc! przyjaciele mają pewne prawa. Cóżby powiedział przyjaciel, ale tak, rękę na sercu położywszy?