Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/225

kiedy mi kto, tak jak wy, huknie nagle nad głową, nieporównywając, gdyby trąba Sądu ostatecznego.
 — A! dziękuję! piękna pochwała głosu!
 — Owszem, głos pan masz sympatyczny, ale na ten raz...
 — Cóż to za dzień wyjątkowy? spytał Mylius, śmiejąc się i błagająco spoglądając ku panience.
 — Jakże pan chcesz, żebym duszą i sercem należąc do miasteczka nie podzielała jego uczuć, losów rozdraźnień, niepokoju? Jesteśmy wszyscy poruszeni mnóstwem nowin, zagadek, tajemnic, chybabyś mi pan pomógł do uspokojenia, rozświecając je.
 — Naprzykład? spytał doktór.
 — Kto jest wielki nieznajomy?
 — Jest to figura już znana i niezagadkowa, człek który dużo włóczył się po świecie, a przyszedł na swoje śmiecia kończyć życie. Zowie się Walter, jest starszy ode mnie, nieżonaty, bogaty, z powołania marynarz, doktór, aptekarz, naturalista uczony i nieco dziwak. Gra w szachy. Otóż pani masz za jeden nerw podraźniony lekarstwo.
 — Nazywa się?
 — Doktór Walter...
 — Skalscy się wynoszą?
 — Na wieś, sadzić kartofle, pędzić wódkę i bawić się w szlachciców.
 — Złośliwy jesteś.
 — Czasami, ale warczę tylko nie kąsam; czy pani żal będzie Skalskich?
 — Mnie? zdaje mi się, że nic a nic.
 — Ani pana Rogera? spytał złośliwie doktór.
 — Ani tego nawet! ruszając ramionami odparła panna Apolonia.
 To mówiąc, skłoniła mu się i miała odejść, gdy Mylius pochwycił wyciągnioną rękę i z wielkiem uczuciem pocałował; panna Apolonia zarumieniła się strasznie i śpiesznie odeszła.
 Doktór Mylius obejrzał się do koła, niestety! niestety! mnóstwo świadków ciekawych patrzało na