Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/236

po pana; do stołu dziś nie dadzą prędko, mają tam Galicyanina, dla którego robią się lody i tort.
 — Galicyanina, hę? uśmiechnął się doktór, do której-że z pań?
 — Chyba do żadnej, odezwała się Iza. Emma nie ma powołania do stanu małżeńskiego, a mnie się on niepodoba!
 — No — i macocha zapewne.
 — A, to swoją drogą, dodała Iza, i tego nie liczę.
 — A pani się niepodoba, dlaczego, jeźli zapylać wolno?
 — Pytać wolno, a wytłómaczyć się trudno, szepnęła starsza.
 — No, to ja wytłómaczę, szybko poczęła Emma, ja wydam Izię, zdradzę!
 — Dobrze, zdradź pani, rzekł doktór.
 — Będzie pleść niewiedzieć co, zawołała Iza.
 — Nie, nie, powiem prawdę! uderzając tragicznie w dłonie odezwała się Emma i nachyliwszy się do ucha doktorowi, szepnęła mu: — Iza się kocha!
 — A, a! łamiąc ręce komicznie rzekł Mylius, to już chyba w tym nieznanym młodzieńcu, który się zjawił pod karczmą.
 Na te słowa obie hrabianki spojrzawszy na siebie pobladły, ale Iza szczególniej zdumiona, przerażona prawie, zwróciła się do Myliusa i spytała:
 — Zkąd-że pan wiesz o tem spotkaniu?
 — Ja? ja wiem o wszystkiem, odparł Mylius spokojnie, i nader szczęśliwy jestem, że mogę na to zjawisko fantastyczne rzucił promień światła, który cały jego urok rozwieje.
 Iza z dumnym wyrazem twarzy, nieco obrażona, milczała, Emma mówiła jej wzrokiem: Widzisz!
 — No, i któż to był? jak pan o tem wiesz? zapytała starsza.
 — Wiem o tem wypadkiem od kogoś, co patrzał z boku i z rozmowy tylko ruchy pochwytał.
 — A, to chwała Bogu! więc nie od niego.
 — Nie od niego, bo wypędziwszy go z mego