Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/264

 — A! Emusiu ty moja, rzekła Iza siadając na ziemi przy niej, gdyby promyk błysnął nawet, czyż ty byś oślepiona ciemnością spojrzeć się nań odważyła. W naszem położeniu trzeba odwagi, zuchwalstwa posuniętego do szaleństwa, na wielkie bóle są lekarstwa gwałtowne tylko, a ty... a tobie Emusiu braknie odwagi właśnie.
 — Kto ci to powiedział? nie znasz mnie, zawołała Emma, mam może więcej jej nad ciebie, ale mnie przykuwa i rozbraja ojciec... O! inaczej dawnoby mnie tu nie było! tak jak ty pierwszemu lepszemu bym podała rękę.
 — Alboż ja ją podałam? — spytała zdumiona Iza.
 — Przynajmniej mocno się na to zanosi, odparła Emma.
 — Zkądże ty to masz?
 Emma ruszyła ramionami.
 — Izo, rzekła, wychowałyśmy się razem, żyłyśmy tchem i myślą jedną, co w tobie drgnie, ja odczuwani jak bliźnię, w myślach twych czytam jak w swoich, w rysach rozumiem co je zmarszczy, lub rozjaśni i ty przedemną chcesz mieć tajemnice?
 — Ale przecież ja nierozumiem doprawdy, niepojmuję tego, odparła zmięszana Iza.
 — Uspokój się, niewiem nic, mówiła Emma, ale wiem, że jest cóś czego niewiem. Stało się to wczoraj, dziś, niepowiem.
 W tej chwili spojrzała na ręce siostry i zawołała żywo:
 — Oddałaś mu pierścionek?
 Iza zmięszała się niezmiernie.
 — Komu? gdzie? — zapytała.
 — Niewiem, aleś oddała, śmiejąc się boleśnie, mówiła młodsza. Cóż? czy baronowi?
 Iza zrobiła minkę pogardliwą i potrzęsła głową.
 — Nie, baron dla ciebie.
 — A! baron dla mnie! niewiedziałam, zawołała Emma, czy mam koniecznie go wziąć? nie bardzo mi się podobał.