Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/276

się, przymuszonym śmiechem zawołał Salski, pozwolisz na to, że nie jestem obowiązany kochać wszystkich twoich szkolnych kolegów.
 — Ale cóż ci winien Luziński? zapytał Bogunio.
 — Ja go prawie nie znam, pogardliwie odparł Skalski — to jest, znam, nie znam, ignoruję — ale to człowiek nie naszego towarzystwa?
 Bogunio był czasem diable złośliwy.
 — Proszęż cię Skalski, co ty nazywasz naszem towarzystwem? Ja jestem Turowski z Bożej Wólki, ty Skalski...
 — Z Paprotyna, przerwał Roger.
 — No — tymczasem z apteki — rzekł śmiało gospodarz, a on Luziński z...
 — Diabli wiedzą zkąd! przerwał Roger, boć przecie to jakiś podrzutek...
 — Co tylko dowodzić może, iż go też rodzi hrabina, księżna lub co podobnego...
 — Albo żebraczka.
 — Diableś mi zarystokratyczniał sprzedawszy aptekę! rozśmiał się Turowski.
 — Cóż ty mi apteką w oczy kolesz, ofuknął Skalski, jak gdyby to co ujmowało szlachectwu, że ojciec administrował.
 — Ale nie ujmuję! nie! rzekł Bogunio, tylko znów nie widzę coby Luzińskiemu szkodziło, że jego ojciec nie był nawet aptekarzem.
 Skalski szarpnął rękawiczki z gniewu.
 — Cher Boguslas, odezwał się — decidement, vous de venez mauvais genre.
 — Roger, vous en êtes un autre! rozśmiał się, obracając w trywialny żart szorstką rozmowę gospodarz.
 A że nie lubił kwaśnych min u gości, począł ściskać Skalskiego, śmiać się i potrafił go w końcu udobruchać.
 Rzucił go potem na łup baronowi, pod pozorem pilnego zatrudnienia i wymknął się ku dworowi, około którego słychać było wrzawę codzienną.