Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/277

 O jakie dziesięć kroków, za bzami ukryty, ogryzając sobie do krwi palce, czekał nań Luziński.
 — Mój Boguniu, na miłość Boga, daj mi parę koni do miasteczka!
 — A cóż ci tak pilno?
 — Co ja tu będę robił?
 — Z baronem...
 — Mówiliśmy i dosyć — odparł Walek, ja muszę powracać — daj mi parę koni, zaklinam cię na wszystko.
 — Dam ci cztery i każę zaprządz do kocza! uśmiechnął się Bogunio — trzeba żebyś się wcześnie nauczył jeździć paradnie.
 — Ale dajże mi pokój — ja żartów nie lubię — parę koni i bryczkę.
 — A obiad?
 — Za obiad dziękuję, pozwól mi jechać.
 — Rozumiem, stan twego serca wymaga samotności, rozśmiał się Bogunio, nie będę cię wstrzymywał. Wiem prócz tego, że się ze Skalskim nie lubicie. Jedź kiedy chcesz.
 To mówiąc, kiwnął na chłopaka przechodzącego.
 — Stefek! w mig para koni dereszowatych do bryczki najtyczanki, natychmiast, w szleje zaprządz, sam powieziesz, a koni mi nie poochwacać!
 Luziński ledwie miał czas pożegnawszy się wysunąć ku stajni, gdy znalazł już deresze przy najtyczance, siadł, a chłopak obejrzawszy się tylko, zaciął i ruszył.
 Około południa stanął Walek przed groblą miasteczka, zsiadł, chłopakowi dał na piwo i pieszo, nie chcąc na siebie zwracać oczów, udał się do mieszkania w restauracyi pod Różą.

---