Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/281

dodać należy, iż nieopatrzny Luziński, który był chwilowo pierścień dany mu przez hrabiankę Izę schował, zaraz po wyjeździe z Bożej Wólki, włożył go znowu na palec, a że niezawsze miał zwyczaj nosić rękawiczki, oko Waltera padło na jego rękę i dostrzegło przybysza. Stary miał tę niesłychaną pamięć ludzi, dla których w człowieku nic nie ma obojętnego, którzy go badają i pomną potem najmniejszy szczegół ubrania, mogący malować charakter. Na opalonej ręce Walka, pierścień w istocie wydawał się jak pożyczony.
 Doktór wzrok w niego wlepił, zbladł, usta mu się ścięły, oko zaogniło i natychmiast znów przygasło.
 — Czy wyszedłeś pan na przechadzkę? — zapytał go chłodno.
 — Szedłem do pana.
 — Chodźmy więc do mnie.
 Szli obok siebie milczący. Doktór był głębiej zamyślony niż przed chwilą i dziwnie osmucony.
 — Cóż? bawiliście się panowie na wsi? — zapytał.
 — Trochę, ale mnie wrzawa nie jest miłą, wróciłem.
 — W Bożej Wólce więc wrzawliwo?
 — Znaną jest z tego.
 — To podobno niedaleko od Turowa? — zapytał doktór wlepiając w niego oczy...
 — Graniczy z Turowem...
 — Tak! tak! przypominam sobie, mówił Walter, objeżdżałem tę okolicę, pod bokiem. Widział pan kogo z Turowa?
 Walek nie chciał kłamać, a niemyślał się przyznać, potrząsł głową milczący.
 — Dziwnych to ja się tu rzeczy nasłuchałem o tym Turowie i od Myliusa i od innych, mówił Walter, osobliwsza rodzina, nieszczęśliwa rodzina.
 — O! to prawda! — szepnął Luziński.
 — Są, są takie fatalizmy na domy i rody, ciągnął dalej doktór, z pokolenia w pokolenie przechodzi spadek nieszczęść, grzechów, błędów, aż na ostatek kataklyzm przyjdzie i do reszty zdruzgocze ruinę.
 — Sądzę, że co do Turowskich odparł Luziński,