Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/311

do Rogera — słyszysz, gyd idzie o szczęście dziecka. Przecież ja mówię, że to będzie moje szczęście stanowić.
 Stary aptekarz nadto był przybity i smutny by się wdawać w dłuższą rozmowę, siadł przy żonie i począł wycierać okulary, wzdychając.
 — To dobre jest, zawołał po chwili, bo właśnie dziś Walter ma być u mnie, aby podpisać tranzakcyą.
 I ojciec go nie prosi do salonu? zapytała córka.
 — Ja go poprosić mogę, ale on nie przyjdzie.
 — No! to ja go sama poproszę! zawołała córka.
 Roger śmiał się ciągłe.
 Rozmowa się na tem przerwała, ale Walter wieczorem w istocie przyszedł do gabinetu Skalskiego, a Idalia, która go szpiegowała, w kilka minut zbiegła prosić na herbatę do matki.
 Doktór popatrzał na wystrojoną ładną pannę i skłonił się milczący.
 — Bardzo paniom dziękuję, mam zajęcie.
 — O! cóż znowu, żeby pan nam nie zrobił tej przyjemności i nie zaszedł na chwilkę, ale bardzo proszę!
 To mówiąc, zbliżyła się śmiało, podała, mu rękę i opierającego się nieco pociągnęła na górę z minką tryumfującą. Matka zobaczywszy ją wchodzącą do salonu, zbladła i zaczerwieniła się. Walter był widocznie zakłopotany, nie rad ze siebie i wydawał się szorstki jak nigdy, ale Idalia już była postanowiła nie zważać na nic. Siadła przy nim i zaczęła rozmowę od tego, jak się on nudzić musi.
 — Ja się nigdy w życiu nie nudzę, odparł Walter, bo pracuję.
 — To się pan męczy.
 — Mnie tylko ludzie męczą.
 — Jakto i kobiety?
 — Szczególniej kobiety, odparł doktór, bom odwykł od ich towarzystwa.
 — Więc trzeba nawyknąć.
 — A na co mi się to zdało? — spytał Walter.