Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/312

 — Juściż pan powróciwszy do kraju, nie pozostaniesz tak pewnie sam i zechcesz stworzyć sobie rodzinę?
 Doktór popatrzał na nią oczyma wielkiemi.
 — Rodzinę, pani moja, tworzy w życiu człowieka nie jego wola, lecz Boża, gdy się ona rozerwie, gdy węzły co ją łączyły pękną, zostaje ból na wieki. Na żałobie tej nic już zasiać nie można!
 — Więc pan miał rodzinę: wdzięcząc się i głęboko patrząc mu w oczy, mówiła Idalia.
 — Miałem, wymarła! — rzekł sucho doktór.
 Dziewczyna zamilkła, bawiąc się wachlarzem, ale doktór nie mógł oczów podnieść, by się z jej wejrzeniem nie spotkać. Widocznie go to niepokoiło.
 — Czego ona może chcieć ode mnie? — pytał się w duchu samego siebie.
 — Z tym człowiekiem trzeba obcesowo, szeptała sobie Idalia.
 — Co pan lubi? — zapytała po chwili.
 — Ja samotność i pracę!
 — Muzykę?
 — Bardzo, rzekł doktór, ale muzykę prawdziwą.
 — A jakąż pan nazywa prawdziwą?
 Walter uśmiechnął się.
 — Tę, która ducha podnosi, uspokaja, karmi, która wyraża jego bóle i koi, w której idzie o myśl, nie o sztuczne spowicie jej i uduszenie.
 Idalia nie wiele rozumiała.
 — To znaczy, że pan lubi tylko muzykę poważną, religijną.
 — Muzykę, odparł Walter, bo co innego muzyka a granie, tak jak co innego obrazki jarmarczne, a sztuka.
 Idalii chciało się ziewać na gruncie po którym stąpała, czuła się niepewną i obcą. Ale to nudziarz, mówiła do siebie.
 — A czytać pan lubi?
 — Lubię, odparł Walter spokojnie, ale to tylko co uczy myśleć.
 Idalia już nie pytała.