Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/334

 Chciał odchodzić, ale pani Pauze posunęła się ku niemu z cichym szeptem:
 — Doktór wie, że u mnie on stoi?
 — Kto?
 — A pan Luziński.
 — Mnie co do tego?
 — Zlitowałam się nad biednym chłopcem, ale to jest bałamut.
 — Tak sądzę, rzekł obojętnie Mylius. Niech pani pije wodę sodową.
 Wdowa napróżno chciała go na rozmowę wyciągnąć, poszedł.
 O trzy kroki, na progu, oczekiwał pan Jan Baptysta Gorconi, właściciel cukierni, w białym fartuchu, z żołądkiem, który wszelką ideę choroby zdawał się odpychać, Różowe policzki, oko wesołe, znamionowały najwspanialszą wegetacyę mięsa ludzkiego, jaką wymarzyć było można, przecież i to był pacyent. Za zbliżeniem się lekarza, odkrył z pod fartucha zawiązaną rękę, fatalnie przeciętą ostrem narzędziem. Doktór rozwinął i pokiwał głową.
 — Zalepić dyachilum i spać spokojnie, rana na pół zgojona, krew błogosławiona.
 Cukiernik westchnął.
 — Gdyby pan konsyliarz przyjął szklankę limoniady.
 — A no, dobrze, jeźli ci to zrobi przyjemność.
 W istocie grzeczny Gorconi nie dla limoniady prosił Myliusa, chciał się rozgadać z nim. Podał ją na tacy sam z gracyą i ruchem, w którym Włochy czuć było.
 — Cóś u nas w miasteczku zanosi się na wielkie zmiany! rzekł.
 — Na jakie?
 — A no — apteka sprzedana temu Krezusowi, nieznanemu. Skalscy się wynoszą na wieś. Jakieś barony kręcą się tu i około Turowa, widocznie się coś knuje.
 — Mój Gorconi, rzekł doktór — to najpewniej, że