Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/338

pani, jak mnie wasz los obchodzi. Właśnie idę do Szurmy.
 Był tak wzruszony, że mówić nie mógł, schwycił jej rękę, ucałował i odszedł żywo, jakby uciekał.
 Obawiał się samego siebie, wleciał do dworku inżyniera, uderzywszy się silnie o uszak głową.
 Szurma siedział nad robotą z twarzą wypogodzoną, z czołem jasnem, wstał na widok niespodziewanego gościa i podał mu obie ręce.
 W tej chwili jak cień pod oknem przesunęła się Apolonia, wejrzenia ich się spotkały. Szurma drgnął niepostrzeżenie.
 — Siadaj, kochany doktorze.
 — Nie — nie, lękam się zabierać ci czasu — dwa słowa.
 Począł się namyślać, w istocie dopiero plan jakiś osnuwał i z okiem wyjaśnionem rzekł po chwili:
 — Przyszedłem was prosić o robotę.
 — O robotę? jaką? zapytał Szurma.
 — Oto potrzeba mi do moich sprawozdań medycznych, doskonałej (zająknął się) mappy topograficznej powiatu, że wszelkiemi możliwemi szczegółami, czy to rzecz trudna?
 — I trudna i kosztowna, jeśli to ma być rzeczywiście dobra karta topograficzna. Nie mamy podobnej gotowej, są częściowe pomiary, na różną skalę, te należałoby zjednoczyć, dopełnić, robota ogromna, jak mówiłem kosztowna.
 — Kosztowna? ale cóżby to mogło kosztować?
 — Tu trudno nawet przybliżenie oznaczyć — zawołał Szurma, zawsze rzecz i długa i nie łatwa i oszczędnie robiąc, może wymagać tysięcy.
 — Tysięcy? ile?
 — No, pięć, może do dziesięciu tysięcy.
 — Liczmy piętnaście, rzekł doktór, nawet dwadzieścia.
 — Ale — przerwał Szurma, któż by na to chciał łożyć?
 Doktór trochę się zakłopotał. — To rzecz po czę-