Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/339

ści towarzystwa lekarskiego, no i ja bym się coś przyłożył. Ale — dodał, potrzeba mi tego prędko.
 — Jak prędko? spytał Szurma.
 — No — jak można najprędzej, bo...
 — Bo co? zapytał Szurma trochę zdziwiony.
 — Bo, miałbym potem inną dla pana nie mniej ważną robotę, kartę hydrograficzną całego obwodu tego, poprzerzynanego strumieniami, błotami.
 Inżynier, niedowierzająco poglądał na doktora.
 — Prawdziwie, rzekł, spadłeś mi pan jak z nieba, uszom mi się niechce wierzyć. Tyle roboty na raz, gdy właśnie zdawało mi się, że jej zabraknie. A jakiż cię to anioł stróż przyniósł do mnie?
 Mylius zrobił minę rubaszną.
 — A gdzież, do kogo miałem pójść?!
 No — podejmiesz się?
 — Ale z największą chęcią, z wdzięcznością.
 — Z jaką? za co? że ty mi łaskę robisz? toćbym musiał nieznajomego sprowadzać z Warszawy i powierzyć to w ręce może mniej sumienne, gdy właśnie idzie o dokładność.
 Szurma uderzył się w czoło.
 — Pokazuje się, że nigdy wątpić nie trzeba, i nigdy rozpaczać...
 Są cuda!
 — Jakie cuda! jest to, że praca uczciwa prędzej lub później, znajduje uznanie — jest-to i nic więcej.
 Szurma słuchał i ruszał ramionami.
 — Mój konsyliarzu, powtórz że mi to coś mówił!
 — Z waćpana sceptyk widzę, niepoprawiony, powtórzę więc, że we dwa lata dam panu zarobić dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści tysięcy.
 Szurma się porwał z siedzenia.
 — To bardzo ładne, rzekł, ale jeśli żartujecie, gotuje mi się przebudzenie bardzo gorzkie.
 — Ja robię umowę zaraz na piśmie.
 Inżynier zamilkł, zadumał się, lice mu się rozjaśniło powoli i natychmiast ochmurzać znowu zaczęło.