Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/345

 — Przypuściwszy, rzekł, że tam dojadę, kwestya czy do Izy mnie dopuszczą i czy znajdę zręczność jej co powiedzieć. No! ale gdzieżbyś się widział?
 — O! stara sztuka! — zawołał Walek, przebiorę się za chłopa i mogę podejść pod altanę, nikt tam pannom nie zabrania siedzieć.
 — Ale jak Luis, albo du Val złapią! — zawołał Bogunio, będzie źle.
 Walek trochę ostygł.
 — Co tu począć?
 — Czekaj, pojadę konno do Luisa, może mi się uda.
 Bogunio był serdecznie poczciwy chłopiec, jął się zaraz wykonania, klasnął aby mu podano konia, a że w stajniach był daleko większy porządek niż we dworze, silny Tamar wyszedł w kwadrans okulbaczony. Bogunio był jeździec jakich mało, spiął go, puścił i znikł.
 Do Turowa nawet na około jadąc, było niespełna pół godziny drogi, zwłaszcza na Tamarze, który biegał jak prawdziwy arab.
 Luis siedział z cygarem w ganku smutny i poziewający, gdy mu się ukazał tuman kurzu, potem siwek i Bogunio.
 Zmarszczyło się hrabiątko.
 Kuzyn stanął przed gankiem na zasapanym koniu.
 — Chciałem ci pokazać, rzekł, jak to biega, niezsiadam i wracam do Wólki.
 Luis był grzeczny czasem.
 — No, ale niechże się koń wysapie.
 Bogunio poklepał go po pod grzywą.
 — Są u ciebie goście? — spytał Luis.
 — Nie, nie ma nikogo i ja za parę godzin wyjeżdżam na polowanie, ale będąc na grobli, dobiegłem tu powiedzieć ci dzień dobry.
 Z okien pałacowego skrzydła, wypadkiem ukazała się twarz Izy, Bogunio się ukłonił grzecznie. Byłby podjechał, nie obudzając żadnego podejrzenia, ale