Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/347

parł zimno Bogusław, bo nie ma niezręczniejszego nade mnie człowieka, do tego rodzaju interesów. Własnych nigdy poprowadzić nie umiałem.
 — To nic nie dowodzi, cudze potrafisz najdoskonalej, za to ręczę, mówił Luis.
 — No, do widzenia.
 — Do widzenia!
 Skłonili się grzecznie, a gdy wejrzenia się ich spotkały, żaden nie wyczytał w przeciwniku badanej tajemnicy. Poczciwy Bogunio zdawał się zupełnie spokojny, a don Luis miał minę, że żartował tylko i słówko na domysł rzucił:
 Być to mogło i mogło też być przeciwnie!
 Tamar puścił się w galop z jeźdzcem zamyślonym.
 Ani baron, ani Luziński nie chcieli oczom wierzyć gdy powrócił.
 — Jakto? nie byłeś w Turowie? — spytał Helmold.
 — Owszem, jadę ztamtąd, odparł Bogunio, ale nie będę wam cedził przez zęby, że niedobrą przywożę wiadomość.
 — No cóż takiego? co takiego? — zapytali oba.
 — Pannie Izie miałem wprawdzie zręczność szepnąć, że jutro pod altaną będzie chłop, dla pomówienia z nią, ale ten niezdarny Luis, który się był na chwileczkę oddalił, rzucił mi bez ceremonii w ucho domysłem, iż musiałem przybyć w poselstwie do panien od ich konkurentów. Z tego wnoszę, że się już czegoś domyślają.
 Dwaj panowie spojrzeli po sobie.
 — Gdyby się domyślali, rzekł Walek, toby woleli nie mówić, a złapać.
 — Ba! ba! wolą odstraszyć, niż robić awanturę, odpowiedział Bogunio. Ja ich znam, coś niedobrego być musi.
 — Ale zkądże? jak? panny się zdradzić nie mogły! Któżby doniósł? kto był? kto na tę myśl naprowadził?
 Trudno było odgadnąć, a nawet zgadywać, Bogunio mało co wiedział z tego co się w Turowie dzia-