Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/356

w oknie du Vala, że Iza później nadeszła, że się mężnie zbliżył i ścigany przez Francuza uchodzić musiał.
 Bogunio z tej całej przygody był nadzwyczaj szczęśliwy, ręce zacierał, śmiał się, krzyczał, śpiewał i dziękował nawet Luzińskiemu, że go w tak zabawną sprawę wmięszał.
 Jeszcze się byli nie nagadali, o tem, gdy już w dziedzińcu zaturkotało. Boganio wyjrzał, zobaczył na bryczce du Vala z Luisem, szybko otworzył drzwi i szepnął słudze zaufanemu, aby im powiedział, że we dworze nie ma nikogo, oprócz pana, który śpi.
 Niezmiernie sprytny i doskonały komedyant, prawa ręka gospodarza, Tomek, wyszedł na ganek, wdziewając surdut, który naumyślnie zrzucił, i ziewając przeraźliwie.
 Luis stał na schodkach.
 — Kto u was jest? spytał.
 — Jakto, proszę hrabiego?
 — Są goście?
 — Nie, wszyscy na polowaniu, proszę hrabiego... pan także jeździł wczoraj, ale powrócił i śpi. Nie kazał się budzić, bo bardzo zmęczony.
 Przybyli spojrzeli po sobie.
 — Baron dawno odjechał? spytał Luis.
 — Jaki baron, proszę hrabiego? począł Tomek, udając przedziwnie, że nie rozumie.
 — Baron! baron Galicyanin!
 — Dalibóg, niepomiętam już kiedy!
 — A wczoraj był tu kto?
 — Wczoraj, jaśnie panie? powtórzył Tomek namyślając się, — a tak! był Szloma Mazurek, był Jonasz Atłas i pan Bondarzewski.
 — Więcej nikogo?
 — Ale o kogoż jaśnie pan chce się dowiedzieć? spytał Tomek.
 — Dziwna rzecz, żeby u was były takie pustki!
 — A no, to prawda, proszę jaśnie pana, ale pan temi dniami pisze.
 Luis ruszył ramionami.